Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΑΓΙΟ

Σχεδόν η μόνη ίνα που ήταν άμεσα διαθέσιμη ήταν το μαλλί. Ενώ η βιομηχανία βαμβακιού αναπτυσσόταν εκείνη την εποχή, το βαμβάκι παράγει μια πιο πυκνή ίνα από το μαλλί και δεν έχει καμία από τις εγγενείς υδατοαπωθητικές ιδιότητες του μαλλιού. Ακόμα κι αν ήταν πλεκτό σε ένα εξαιρετικά στενό ύφασμα, ένα βαμβακερό μαγιό σίγουρα όταν θα βρεχόταν θα κρεμούσε αρκετά . Επιπλέον, τα πρόβατα μπορούσαν να βόσκουν με σχετική ευκολία σε πολλά μέρη σε όλο τον κόσμο και να κουρεύονται ετησίως, αποδίδοντας μια «σοδειά» μαλλιού που θα μπορούσε να μεταποιηθεί είτε με το χέρι είτε σε ένα κλωστήριο. Το βαμβάκι, από την άλλη πλευρά, απαιτούσε έντονη εργασία για να παραχθεί και να τελειοποιηθεί και αναπτύσσονταν κυρίως σε ζεστά κλίματα. Αργότερα, οι πλεκτοβιομηχανίες πήραν το προϊόν(νήμα) των κλωστηρίων και με τη βοήθεια μεγάλων μηχανημάτων δημιουργούσαν πλεκτά υφάσματα και ενδύματα.

https://pixabay.com/photos/cotton-cotton-field-white-farming-4649804/

Έτσι, ιδρύθηκε ως εργοστάσιο πλεξίματος η εταιρεία Speedo Knitting Mills.

Η Speedo έκανε πολύ γρήγορα όνομα ως τεχνικός ηγέτης στα μαγιό. Η Clare Dennis (Αυστραλέζα κολυμβήτρια) φόρεσε ένα μεταξωτό, όχι ένα μάλλινο, μαγιό για να κερδίσει το αγώνισμα των 200 μέτρων πρόσθιο γυναικών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες το 1932. Εκτός από το ότι ήταν πολύ πιο ακριβό από το μαλλί, αυτό το ελαφρύτερο ύφασμα επέτρεπε στους κολυμβητές που είχαν την οικονομική δυνατότητα να περάσουν πολύ πιο γρήγορα μέσα στο νερό από ότι θα περνούσαν με ένα μάλλινο μαγιό.

Τι γινόταν όμως στις απλές οικογένειες που πήγαιναν τις διακοπές τους σε κάποιο νησί. Τα μαγιό της εταιρείας αυτής ήταν σίγουρα πάρα πολύ ακριβά γι αυτό οι νοικοκυρές της εποχής στράφηκαν στο πλέξιμο στο χέρι. Τη δεκαετία του 1930, το πλέξιμο στο χέρι είχε επικρατήσει ως χόμπι και ήταν ένας οικονομικός τρόπος για να δημιουργήσουν οι γυναίκες κομψά ρούχα στο σπίτι.

Οι γυναίκες που έπλεκαν στο σπίτι θα έπρεπε να λάβουν υπόψη πολλά διαφορετικά πράγματα όταν θα δημιουργούσαν ένα μαγιό.

Ένα πλεκτό μαγιό έπρεπε να προσαρμόζεται άνετα στο σώμα του κολυμβητή, διαφορετικά το επιπλέον ύφασμα θα κυλούσε και στο τέλος θα έπεφτε στο νερό. Επίσης έπρεπε με το που βγει από το νερό, να μπορέσει να ξαναβρεί τη μορφή του. Ένα πλεκτό μαγιό έπρεπε να είναι αρκετά ευέλικτο ώστε να επιτρέπει την ελεύθερη κίνηση στο νερό και να παρέχει αρκετή κάλυψη, ώστε ο κολυμβητής να μην βγει απρεπώς ντυμένος από την παραλία.

Η ανάπτυξη νάιλον, σπάντεξ και άλλων τεχνητών υλικών κατέστησε δυνατή τόσο τα ανταγωνιστικά όσο και τα ψυχαγωγικά μαγιό να προσκολλώνται καλύτερα στο σώμα και να «σκίζουν» το νερό. Έτσι στην πορεία ήρθε στη δημοσιότητα το μπικίνι όπου μόνο τολμηρές αρχικά κυρίες έκαναν εμφανίσεις με αυτό. Βέβαια στη συνέχεια ολοένα και περισσότερες γυναίκες ακολούθησαν την μόδα του μπικίνι ώσπου πλέον στις μέρες μας έφτασε στις νούμερο ένα προτιμήσεις των γυναικών για την παραλία!